ศักยภาพของผงแก้วในการเป็นปอซโซลาน

Abstract

งานวิจัยนี้ได้ศึกษาคุณสมบัติพื้นฐานของผงแก้วซึ่งเป็นวัสดุอสัณฐานโดยเน้นศึกษาปริมาณรีแอคทีฟซิลิกา จากนั้นศึกษาผลของผงแก้วต่อการพัฒนากำลังอัดและปริมาตรโพรงในมอร์ตาร์รวมทั้งความทนทานของคอนกรีต การวิจัยใช้ผงแก้วที่ได้จากการบดเศษขวดแก้วใสจนมีขนาดเล็กกว่า 38 ไมครอนในปริมาณอย่างน้อยร้อยละ 95 โดยน้ำหนัก ด้วยขนาดอนุภาคเฉลี่ยของผงแก้วเพียง 0.12 ไมครอน มีค่าพื้นที่ผิวจำเพาะจากเทคนิค BET สูงกว่าปูนซีเมนต์เป็น 1.42 ตารางเมตรต่อกรัม ประกอบกับมีปริมาณรีแอคทีฟซิลิการ้อยละ 40 ของน้ำหนักทั้งหมดสูงกว่าเถ้าลอยแม่เมาะซึ่งมีร้อยละ 35 ของน้ำหนักทั้งหมด จึงมีแนวโน้มที่ผงแก้วจะให้ศักยภาพในการเป็นปอซโซลานที่ดีกว่าเถ้าลอยโดยเฉพาะอย่างยิ่งในด้านการพัฒนากำลังอัดในระยะหลังผงแก้วสามารถจัดเป็นปอซโซลานเทียบเท่ามาตรฐาน ASTM C618ได้ และปฏิกิริยาปอซโซลานของผงแก้วซึ่งช่วยลดปริมาตรรวมทั้งความต่อเนื่องของโพรงในเพสต์ส่งผลดีต่อการพัฒนากำลังอัดและช่วยเพิ่มความทนทาน พบว่าผงแก้วช่วยพัฒนากำลังอัดทั้งในระยะต้นและระยะหลังโดยอัตราการเกิดปฏิกิริยาขึ้นกับสัดส่วนน้ำต่อวัสดุประสานที่ใช้ (w/b) ที่ w/b เป็น 0.5 ผงแก้วจะช่วยพัฒนากำลังอัดตั้งแต่ระยะแรกโดยให้กำลังอัดเทียบเท่ามอร์ตาร์ควบคุมที่ประมาณ 7 วัน และให้ดัชนีกำลังอัดสูงถึงประมาณร้อยละ 130 ที่ 91 วัน อีกทั้งผงแก้วช่วยเพิ่มความสามารถในการต้านทานการซึมผ่านของคอนกรีต โดยลดประจุคลอไรด์ที่ผ่านจาก 5,165 คูลอมบ์ที่ 7 วัน จนเหลือเพียง 750 คูลอมบ์ที่ 91 วัน ในขณะที่คอนกรีตไม่ผสมผงแก้วมีค่าประจุผ่านลดลงเล็กน้อยจาก 4,960 คูลอมบ์ที่ 7 วัน เหลือ 4,745 คูลอมบ์ที่ 91 วัน