การใช้ Immune markers ในการเฝ้าระวังโรคเอดส์

Abstract

ติดตามระดับดัชนีบ่งชี้ภูมิคุ้มกันในผู้ติดเชื้อโรคเอดส์เปรียบเทียบกับผู้ไม่ติดเชื้อ กลุ่มศึกษา คือ ผู้มาขอรับการตรวจหาการติดเชื้อเอดส์ ที่ฝ่ายงานกามโรคและโรคเอดส์ โรงพยาบาลสันป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่ จำนวน 121 คน (ชาย 61 คน หญิง 60 คน) ในจำนวนนี้ พบว่าเป็นผู้ติดเชื้อเอดส์ 25 คน ไม่ติดเชื้อ 96 คน การศึกษาประกอบด้วยการสัมภาษณ์ข้อมูลทางประชากรศาสตร์และพฤติกรรม และตรวจสารต่าง ๆ ในเลือดทางห้องปฏิบัติการ ได้แก่การตรวจวัดัชนีบ่งชี้ภาวะภูมิคุ้มกันถูกกระตุ้น (เบตา-2-ไมโครกลูบิน นีออพเทอริน อิมมูโนโกลบูลินรวมชนิดจี ชนิดเอ และชนิดเอ็ม) การตรวจทางโลหิตวิทยา และการตรวจวัดปริมาณซีดี 4 ในบางราย ดำเนินการศึกษาแบบติดตามรวม 3 ครั้ง คือครั้งแรกที่เข้าโครงการฯ และหลังจากทราบผลการติดเชื้อ 3 เดือน และ 6 เดือน ตามลำดับ ผลการศึกษาพบว่า ผู้ติดเชื้อมาขอตรวจหาการติดเชื้อเนื่องจากมีอาการป่วยหรือคู่มีอาการป่วย หรือคู่ติดเชื้อ ซึ่งในจำนวนนี้เสียชีวิตระหว่างดำเนินโครงการ 8 ราย ระดับเมตา-2-ไมโครโกลบูลิน นีออพเทอริน อิมมูโนโกลบูลินรวมชนิดจีและชนิดเอ ในกลุ่มที่เสียชีวิต สูงกว่ากลุ่มติดเชื้อที่เหลือ และสูงกว่ากลุ่มไม่ติดเชื้อตามลำดับ กลุ่มติดเชื้อมีการเปลี่ยนแปลงทางโลหิตวิทยา ในระยะ 6 เดือนที่ตติดตามผล มากกว่ากลุ่มไม่ติดเชื้อ โดยระดับสารต่าง ๆมีแนวโน้มลดลง การติดตามการเปลี่ยนแปลงนี้ สามารถใช้เป็นดัชนีประเมินความรุนแรงของอาการป่วยได้เช่นกัน โรงพยาบาลชุมชนสามารถเลือกใช้ดัชนีชี้วัดต่าง ๆ ที่เหมาะสมกับความพร้อมของดรงพยาบาล ในการติดตามเพื่อเฝ้าระวังโรคเอดส์ในชุมชนของตนได้