ผลของการจัดลำดับส่วนประกอบต่อการจำระยะสั้นของประโยคบอกเล่า

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลของการจัดลำดับส่วนประกอบของประโยคบอกเล่าในภาษาไทยที่มีต่อการจำระยะสั้น ส่วนประกอบของประโยคบอกเล่าประกอบไปด้วยประโยคมูลฐาน และส่วนประกอบประเภทเสริม อันได้แก่ หน่วยเสริมพิเศษ หน่วยเสริมบอกเวลา และหน่วยเสริมบอกสถานที่ กลุ่มตัวอย่างเป็นนิสิตคณะครุศาสตร์ ชั้นปีที่ 2 ของคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยจำนวน 72 คน ทำการทดลองโดยให้ผู้รับการทดลองฟังประโยคบอกเล่าที่มีการจัดลำดับต่างกัน ต่อท้ายด้วยคำนามรูปธรรม 2 พยางค์ 8 คำ จากเทปบันทึกเสียง เมื่อจบแต่ละประโยคซึ่งต่อท้ายด้วยคำ 8 คำ ก็ทดสอบความจำโดยวิธีการระลึกได้ นำข้อมูลที่ได้มาหาค่าเฉลี่ย วิเคราะห์ความแปรปรวน และทดสอบความแตกต่างโดยวิธี นิวแมน-คูลส์ หาความถี่ของการตอบผิดตำแหน่งและวิเคราะห์ด้วยไคสแควร์ ผลการวิจัยสรุปได้ดังต่อไปนี้ 1. ความจำระยะสั้นเกี่ยวกับประโยคบอกเล่าของผู้รับการทดลอง จะดีที่สุดเมื่อประโยคมูลฐานอยู่ในระดับที่ 2 และหน่วยเสริมพิเศษอยู่ในระดับที่ 1 หรือ 4 ส่วนการจัดลำดับของหน่วยเสริมบอกเวลา และหน่วยเสริมบอกสถานที่ ไม่มีผลแตกต่างในการจำระยะสั้นของประโยคบอกเล่า 2. ผู้รับการทดลองจะจำประโยคมูลฐานได้ดีกว่าส่วนประกอบอื่นของประโยคบอกเล่า 3.ในการจำประโยคบอกเล่านี้ ผู้รับการทดลองจะรวมประโยคมูลฐาน หน่วยเสริมบอกเวลาและหน่วยเสริมบอกสถานที่เข้ามาเป็นหน่วยหนึ่ง ซึ่งมีประโยคมูลฐานเป็นหลัก และมีหน่วยเสริมบอกเวลาและหน่วยเสริมบอกสถานที่เป็นส่วนขยาย จากนั้นจึงนำหน่วยเสริมพิเศษ เข้ามาขยายหน่วยใหญ่ทั้งหมด