ปัจจัยคัดสรรที่มีความสัมพันธ์กับความเหนื่อยล้าในผู้สุงอายุหัวใจวาย

Abstract

การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงบรรยาย มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่าง เพศ ระดับความสามารถในการทำกิจกรรม คุณภาพการนอนหลับ ภาวะซึมเศร้า และการสนับสนุนทางสังคมกับความเหนื่อยล้าในผู้สูงอายุที่มีภาวะหัวใจวาย กลุ่มตัวอย่างคือ ผู้สูงอายุที่มีภาวะหัวใจวายที่รับบริการแผนกผู้ป่วยนอกคลินิกโรคหัวใจ ณ โรงพยาบาลสมเด็จพระปิ่นเกล้า โรงพยาบาลราชวิถี และโรงพยาบาลตำรวจ จำนวน 140 คน โดยวิธีการสุ่มจากชั้น (Stratified random sampling) เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลประกอบด้วย แบบสอบถามข้อมูลทั่วไปของผู้สูงอายุที่มีภาวะหัวใจวาย แบบวัดความเหนื่อยล้า แบบประเมินคุณภาพการนอนหลับ แบบประเมินภาวะซึมเศร้า และแบบสอบถามการสนับสนุนทางสังคม ซึ่งแบบวัดความเหนื่อยล้า แบบประเมินคุณภาพการนอนหลับ และแบบสอบถามการสนับสนุนทางสังคม ได้รับการตรวจสอบความตรงตามเนื้อหาโดยผู้ทรงคุณวุฒิ และหาค่าความเที่ยงจากการคำนวณค่าสัมประสิทธิ์แอลฟาของครอนบาค เท่ากับ .88, .71 และ .80 ตามลำดับ วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติพื้นฐาน จำนวน ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์ของเพียร์สัน (Pearson’s product moment coefficient) และค่าสัมประสิทธิ์อีตา (Eta coefficient) โดยการกำหนดระดับนัยสำคัญทางสถิติ เท่ากับ 0.05 ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. ผู้สูงอายุที่มีภาวะหัวใจวายมีความเหนื่อยล้าในระดับปานกลาง (mean = 4.81, SD = 1.66) 2. เพศ ไม่มีความสัมพันธ์กับความเหนื่อยล้าอย่างไม่มีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (Eta = .21) 3. ระดับความสามารถในการทำกิจกรรมมีความสัมพันธ์กับความเหนื่อยล้า อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (Eta = .377) 4. คุณภาพการนอนหลับไม่ดี มีความสัมพันธ์ทางบวกในระดับปานกลางกับความเหนื่อยล้าในผู้สูงอายุที่มีภาวะหัวใจวาย อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (r = .358, p = .000) ภาวะซึมเศร้ามีความสัมพันธ์ทางบวกในระดับสูงกับความเหนื่อยล้าในผู้สูงอายุที่มีภาวะหัวใจวาย อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (r = .557, p = .000) และการสนับสนุนทางสังคมมีความสัมพันธ์ทางลบในระดับปานกลางกับความเหนื่อยล้าในผู้สูงอายุที่มีภาวะหัวใจวาย อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ 0.05 (r = -.355, p =.000)