ภูมิศาสตร์อำนาจในการบริหารงานมหาวิทยาลัย : กรณีศึกษามหาวิทยาลัยรามคำแหง

Abstract

จุดมุ่งหมายของการวิจัยเรื่องนี้ เพื่อศึกษารูปแบบ “ภูมิศาสตร์อำนาจ” (Geography of power) ในการบริหารงานในมหาวิทยาลัยของมหาวิทยาลัยรามคำแหง เพื่อศึกษาความสำคัญขององค์ประกอบของมหาวิทยาลัย ทั้งองค์ประกอบภายในและองค์ประกอบภายนอกในฐานะระบบเปิด (Open System) สำรวจจุดประทะสัมพันธ์ของระบบ (Subsystem Interfaces) ที่เป็นองค์ประกอบของมหาวิทยาลัยรามคำแหง ประชากรที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วย ผู้บริหารมหาวิทยาลัยรามคำแหงทั้งหมดที่ดำรงตำแหน่งในภาคการศึกษาที่ 2 ปีการศึกษา 2525 จำนวน 93 คน และผู้ทรงคุณวุฒิในมหาวิทยาลัยรามคำแหง 5 คน ทำการเก็บข้อมูลโดยใช้วิธีสัมภาษณ์และการวิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าเฉลี่ย ค่าผลบวก และค่าผลคูณ ผลการศึกษาครั้งนี้พบรูปแบบภูมิศาสตร์อำนาจในการบริหารงานของมหาวิทยาลัยรามคำแหง และพบว่าองค์ประกอบของมหาวิทยาลัยที่มีความสำคัญสูงสุดได้แก่ “เงินงบประมาณ” ระบบย่อยต่างๆ อันเป็นองค์ประกอบของมหาวิทยาลัยที่มีอำนาจสูงสุดได้แก่ระบบย่อยที่มีการประทะสัมพันธ์กับระบบย่อยื่นๆ หลายระบบย่อย และ/หรือ ปะทะสัมพันธ์กับระบบย่อยที่มีค่าสำคัญสูง ระบบย่อยที่มีอำนาจสูงสุดคือกลุ่มผู้บริหารระดับสูง ประกอบด้วย อธิการบดี และเจ้าหน้าที่ระดับสูงของสำนักงานอธิการบดี ระบบย่อยที่มีอำนาจลองลงมาได้แก่ สำนักการทางวิชาการและทดสอบประเมินผล แผนกประชาสัมพันธ์ คณะบดีสภามหาวิทยาลัย ซึ่งมีอำนาจอยู่ในระดับ 5