การรับรู้ของนิสิตครุศาสตร์ในความถูกหลักไวยากรณ์ ของประโยคบอกเล่าที่จัดลำดับส่วนประกอบต่างกัน

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาผลการจัดลำดับส่วนประกอบของประโยคบอกเล่าในภาษาไทย ที่มีต่อการรับรู้ความถูกหลักไวยากรณ์ ประโยคบอกเล่าประกอบด้วยส่วนประกอบมูลฐาน และส่วนประกอบประเภทเสริม อันได้แก่ หน่วยเสริมพิเศษ หน่วยเสริมบอกเวลา และหน่วยเสริมบอกสถานที่ กลุ่มตัวอย่างเป็นนิสิตครุศาสตร์จำนวน 2 กลุ่ม ๆละ 72 คน ทำการทดลองโดยให้กลุ่มที่ 1 ฟังประโยคจากเทปบันทึกเสียง แล้วประมาณค่าลงในมาตราส่วนประมาณค่า กลุ่มที่ 2 อ่านประโยคที่บันทึกลงในกระดาษ ประมาณค่าเช่นกัน นำข้อมูลที่ได้มาหาค่าเฉลี่ย วิเคราะห์ความแปรปรวนและทดสอบความแตกต่างโดยวิธีนิวแมน – คูลส์ ทดสอบความแตกต่างระหว่างกลุ่มและภายในกลุ่ม หาความสัมพันธ์ระหว่างตัวแปรตาม ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. ผลการรับรู้ความถี่ของการเคยได้ยินของทั้งสองกลุ่มเหมือนกันคือ รับรู้ว่าประโยคที่มีรูปแบบต่างกัน มีความถี่ในการใช้ต่างกัน 2. ผลการรับรู้ความถูกหลักไวยากรณ์ ของทั้งสองกลุ่มเหมือนกัน คือรับรู้ว่าประโยคที่มีรูปแบบต่างกัน มีความถูกหลักไวยากรณ์ต่างกัน 3. ผลการรับรู้ความสามารถในการสื่อความหมายของทั้งสองกลุ่มเหมือนกัน คือ รับรู้ว่าประโยคที่มีรูปแบบต่างกัน มีความสามารถในการสื่อความหมายต่างกัน 4.กลุ่มที่ให้ฟังประโยครับรู้ว่า ความถี่ของการเคยได้ยิน ความถูกหลักไวยากรณ์ และความสามารถในการสื่อความหมาย มีความสัมพันธ์กัน ส่วนกลุ่มที่ให้อ่านประโยครับรู้ว่า ความถี่ของการเคยได้ยินมีความสัมพันธ์กับความสามารถในการสื่อความหมาย แต่ไม่มี ความสัมพันธ์กับความถูกหลักไวยากรณ์ 5. รูปแบบประโยคที่กลุ่มตัวอย่างรับรู้ว่าเคยได้ยินบ่อย มีความถูกหลักไวยากรณ์ และสื่อความหมายได้ดี เรียงหน่วยเสริมพิเศษในลำดับที่ 1 ส่วนประกอบมูลฐานอยู่ในลำดับที่ 3 หน่วยเสริมบอกเวลาหรือหน่วยเสริมบอกสถานที่อยู่ในลำดับที่ 4