ประสิทธิภาพการกำจัดโลหะหนักบางชนิดในน้ำเสียจากอุตสาหกรรมแผงวงจรพิมพ์ด้วยตัวกลางเศษคอนกรีต

Abstract

การวิจัยนี้เป็นการทดลองในห้องปฏิบัติการ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประสิทธิภาพในการกำจัดโลหะหนัก 5 ชนิดในน้ำทิ้งจากอุตสาหกรรมแผงวงจรพิมพ์ด้วยตัวกลางเศษคอนกรีต การทดลองแบ่งออกเป็น 3 ส่วน ขั้นแรกเป็นการศึกษาลักษณะทางกายภาพของเศษคอนกรีตที่เตรียมไว้สำหรับทำการทดลองพบว่า เศษคอนกรีตขนาด 0.5-1.0 มิลลิเมตร มีพื้นที่ผิว 10.5057 sq.m./g และมีค่าความสามารถในการแลกเปลี่ยนประจุ 30.1 cmole/Kg concrete เศษคอนกรีตที่เตรียมได้มี ขนาด 0.5-0.6 มม. 15.00% ขนาด 0.6-0.8 มม. 46.67% และ ขนาด 0.8-1.0 มม. 27.67% ตามลำดับ ขั้นตอนที่สองคือการทำการทดลองแบบไม่ต่อเนื่องหรือแบบแบตช์เพื่อศึกษาปัจจัยต่างๆ ที่มีผลต่อการดูดติดผิวโลหะได้แก่ ค่าพีเอช เวลาสัมผัส และปริมาณเศษคอนกรีต เพื่อทดสอบไอโซเทอมการดูดติดผิวแบบฟรุนดิช พบว่าที่ค่าพีเอชเริ่มต้นต่างกัน ประสิทธิภาพการกำจัดโลหะในน้ำเสียสังเคราะห์ไม่ต่างกัน สำหรับโลหะทั้ง 5 ชนิด และไอโซเทอมการดูดติดผิวสำหรับโลหะทั้ง 5 ชนิดด้วยเศษคอนกรีต เป็นไปดังสมการ y = 0.1348X[superscript 0.4525], y = 0.7724X[superscript 0.2531], y = 0.7416X[superscript 0.3410], y = 0.1034X[superscript 1.8844] และ y = 0.7398X[superscript 0.4458] สำหรับ โครเมียม, ทองแดง,นิกเกิล, ตะกั่ว และ สังกะสี ตามลำดับ โดยใช้น้ำเสียสังเคราะห์ที่มีความเข้มข้นของโลหะ 10 mg/L และขั้นตอนสุดท้ายคือการทดลองแบบต่อเนื่องโดยใช้ถังดูดติดผิวแบบคอลัมน์ความลึก 180 เซนติเมตร เพื่อศึกษาประสิทธิภาพการใช้งานของเศษคอนกรีตในการกำจัดโลหะหนักในน้ำเสียจริงที่มีความเข้มข้นของ ทองแดง นิกเกิล ตะกั่ว และสังกะสีเป็น 0.75, 0.17, 0.61 และ 0.15 mg/L ตามลำดับ พบว่าเศษคอนกรีตสามารถลดความเข้มข้นของโลหะทั้ง 4 ชนิดในน้ำเสียลงได้มากที่สุด 50% ที่อัตราการไหล 2.4 ลิตร/ชั่วโมง และมีอายุการใช้งานของถังดูดติดผิวแบบคอลัมน์ 30 ชั่วโมง.