การแสดงไวโอลินโซนาตาของโมสาร์ท: ดนตรีสร้างสรรค์ผ่านกาลเวลา

Abstract

วอล์ฟกัง อมาเดอุส โมสาร์ท ได้รับการฝึกฝนตั้งแต่เยาว์วัย ให้เชี่ยวชาญทั้งเครื่องดนตรีเปียโนและไวโอลิน งานประพันธ์โซนาตาสำหรับเปียโนและไวโอลินของโมสาร์ท เป็นเครื่องยืนยันถึงความเข้าใจอันลึกซึ้งของเขาในเรื่องของการประสานสัมพันธ์ระหว่างเครื่องดนตรีทั้งสอง แม้ว่าโมสาร์ทเองจะมิได้เน้นบทบาทของการเป็นนักไวโอลินในช่วงหลังของชีวิต แต่ความสนใจที่มีต่องานประเภทนี้ก็ดำเนินต่อเนื่องไปจนถึงช่วงท้ายชีวิต จากการที่ได้ศึกษาตัวบทของโซนาตาฉบับดั้งเดิม (Urtext) ประกอบกับการแสวงหาข้อมูลอื่นๆ จากตำราคู่มือการบรรเลงดนตรีของนักวิชาการดนตรีร่วมสมัย สัญลักษณ์การประดับทางดนตรีต่างๆ ในแบบแผนของคริสต์ศตวรรษที่ 18 อัตชีวประวัติของโมสาร์ท และพัฒนาการความเปลี่ยนแปลงของเครื่องดนตรี ผู้วิจัยสามารถสรุปได้ว่า 1. โมสาร์ทเป็นผู้ที่มีบทบาทสำคัญยิ่งในประวัติศาสตร์การดนตรีตะวันตก ในฐานะผู้สร้างดุริยางคนิพนธ์ที่บ่งบอกถึงศักยภาพอันแท้จริงของเครื่องดนตรีไวโอลิน นั่นคือ เป็นผู้ปรับให้ไวโอลินมีความโดดเด่นไม่ด้อยกว่าเปียโนในโซนาตาประเภทนี้ 2. การที่ได้ศึกษาโซนาตาประเภทนี้ของโมสาร์ทตามลำดับและโดยองค์รวม ผู้วิจัยพบว่าการแสดงออกด้วยไวโอลินเป็นตัวบ่งชี้ให้เห็นถึงพัฒนาการไปสู่วุฒิภาวะในทางดนตรีของโมสาร์ทได้เป็นอย่างดี การวิจัยในด้านดนตรีวิทยาส่งผลให้ผู้วิจัยและนักเปียโนผู้ร่วมงาน สามารถกำหนดทิศทางในการบรรเลงได้อย่างชัดเจน ซึ่งผลของการแสดงสดและการบันทึกเสียง ยืนยันได้ถึงการยอมรับของกลุ่มผู้ฟังในยุคปัจจุบัน