การย้ายถิ่น การปรับตัวและความตั้งใจตั้งถิ่นฐานอย่างถาวรของแรงงานในโรงงานอุตสาหกรรม จังหวัดปทุมธานี

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาการย้ายถิ่น การปรับตัว และปัจจัยที่มีผลต่อความตั้งใจ ตั้งถิ่นฐานอย่างถาวรของแรงงานย้ายถิ่น ที่ทำงานในโรงงานอุตสาหกรรม จังหวัดปทุมธานี การศึกษาครั้งนี้ใช้วิธีการเก็บข้อมูลและวิธีการวิเคราะห์ทั้งเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพ สำหรับการวิจัยเชิงปริมาณ ได้ใช้วิธีการสัมภาษณ์โดยใช้แบบสอบถามกับแรงงานย้ายถิ่นที่ทำงานโรงงาน ในเขตนิคมอุตสาหกรรม นวนคร จังหวัดปทุมธานี จำนวนทั้งสิ้น 500 ราย ที่มีอายุตั้งแต่ 20-50 ปีและอาศัยอยู่ในจังหวัดปทุมธานีมาเป็นระยะเวลานานเกิน 1 ปีก่อนการสำรวจ ส่วนการวิจัยเชิงคุณภาพได้ใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึกกับแรงงานย้ายถิ่นจำนวน 25 ราย ผลการวิจัยพบว่า เหตุผลหลักในการย้ายถิ่นคือ รายได้ในถิ่นต้นทางน้อยไม่เพียงพอต่อการดำเนินชีวิต โดยภายหลังย้ายถิ่นเข้ามาอาศัยในถิ่นปลายทาง แรงงานส่วนใหญ่ปรับตัวได้ในระดับปานกลาง(ค่าเฉลี่ย 13.7 คะแนน)และแรงงานย้ายถิ่นส่วนใหญ่ (ร้อยละ 78.8)ไม่มีความตั้งใจตั้งถิ่นฐานอย่างถาวรในจังหวัดปทุมธานี การวิเคราะห์การจำแนกพหุ ตัวแปรอิสระ 14 ตัว สามารถอธิบายการแปรผันของความตั้งใจตั้งถิ่นฐานอย่างถาวรได้ร้อยละ 15.7 โดยมีตัวแปรอิสระ 4 ตัว ที่อธิบายการแปรผันของความตั้งใจตั้งถิ่นฐานอย่างถาวรได้ดีที่สุดคือ ขนาดครอบครัว การปรับตัว ระยะเวลาที่อาศัยในถิ่นปลายทาง และอายุ ตามลำดับ เมื่อใช้การวิเคราะห์ถดถอยมัลติโนเมี่ยลโลจิสติค ตัวแปรอิสระ 14 ตัว สามารถอธิบายการผันแปรของการปรับตัวและความตั้งใจตั้งถิ่นฐานอย่างถาวรได้ร้อยละ 31 โดยมีตัวแปรอิสระ 4 ตัว ที่อธิบายการแปรผันของการปรับตัวและความตั้งใจตั้งถิ่นฐานอย่างถาวรได้ดีที่สุดคือ ระยะเวลา ที่อาศัยในถิ่นปลายทาง อายุ สถานภาพสมรส และรายได้ ส่วนผลการสัมภาษณ์เชิงลึก พบว่า แรงงาน ส่วนใหญ่มีปัญหาการปรับตัวด้านความสัมพันธ์กับบุคคลอื่นในถิ่นปลายทางและยังมีระดับการศึกษาน้อย ทำให้ไม่สามารถปรับตัวได้ จึงไม่มีความตั้งใจตั้งถิ่นฐานอย่างถาวรในถิ่นปลายทาง การพัฒนาแรงงานย้ายถิ่นให้เป็นทรัพยากรมนุษย์ที่มีคุณภาพ จะเป็นการเอื้ออำนวยต่อการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศ และทำให้แรงงานย้ายถิ่นเป็นตัวแทนของการเปลี่ยนแปลงที่ดี มีผลให้พื้นที่ซึ่งแรงงานย้ายถิ่นเข้าไปอาศัยอยู่พัฒนามากขึ้น และตัวแรงงานเองสามารถปรับตัวได้ดีขึ้น