ฟิล์มเป่าพอลิโพรพิลีนชนิดรูพรุนขนาดเล็ก

Abstract

งานวิจัยนี้เป็นการพัฒนาฟิล์มที่มีรูพรุนจากพอลิโพรพิลีน (พีพี) โดยศึกษาอิทธิพลของปริมาณสารตัวเติมและระดับการดึงยืดที่ส่งผลต่อสมบัติเชิงกลและความเป็นรูพรุนของฟิล์มเป่า พีพีคอมพาวนด์ที่ใช้ขึ้นรูปประกอบด้วยสารตัวเติมชนิดมิเนอรัลออยล์ และ/หรือแคลเซียมคาร์บอเนต โดยเรียกว่า PO และ POC/หรือ PC ตามลำดับ นอกจากนี้ยังศึกษาความเป็นไปได้ในการใช้แคลเซียมซูเบอเรตที่เตรียมขึ้นเองเพื่อใช้เป็นสารก่อผลึกบีทาให้กับฟิล์มเป่าพีพี ผลการศึกษาแสดงว่าความเป็นรูพรุนของฟิล์มเป่า PO และ PC มีความสัมพันธ์กับระดับการดึงยืด โดยเมื่อระดับการดึงยืดเพิ่มขึ้น จะทำให้ฟิล์มเป่า PO และ PC มีความเป็นรูพรุนมากขึ้น ฟิล์มที่มีปริมาณสารตัวเติมสูงมีแนวโน้มที่จะมีความเป็นรูพรุนสูง แต่สมบัติเชิงกลของฟิล์มจะลดลง เมื่อเปรียบเทียบสารตัวเติมทั้งสอง พบว่ามิ-เนอรัลออยล์มีศักยภาพในการส่งเสริมให้เกิดรูพรุนสูงกว่าแคลเซียมคาร์บอเนต โดยฟิล์มเป่า PO ซึ่งมีปริมาณมิเนอรัลออยล์ระหว่าง 30 – 40% สามารถดูดซับน้ำมันได้ 13 – 41% ในขณะที่ฟิล์ม PC ซึ่งมีปริมาณแคลเซียมคาร์บอเนตระหว่าง 10 – 30% สามารถดูดซับน้ำมันได้สูงสุดเพียง 8% เท่านั้น อย่างไรก็ตามฟิล์ม PC มีค่ามอดุลัสสูงกว่าฟิล์ม PO อย่างมาก ในขณะที่มีค่าความทนแรงดึงและความยืดสูงสุด ณ จุดขาด ไม่แตกต่างกันนัก จากการทดลองเตรียมฟิล์มชนิด PO30C20 ซึ่งประกอบด้วยมิ-เนอรัลออยล์ (30%) และแคลเซียมคาร์บอเนต (20%) พบว่ามีความเป็นรูพรุนใกล้เคียงกับฟิล์ม PO40 แต่มีมอดุลัสที่สูงกว่า ผลจากรูป SEM แสดงว่ารูพรุนในฟิล์ม PO มีขนาดเล็กกว่าและกระจายทั่วแผ่นฟิล์มดีกว่ารูพรุนที่พบในฟิล์ม PC และ POC นอกจากนี้ ยังพบว่าฟิล์มเป่าซึ่งเตรียมจากพอลิ-โพรพิลีนที่คอมพาวนด์ด้วยแคลเซียมซูเบอเรตในปริมาณ 0.5 - 1% นั้น ไม่สามารถเหนี่ยวนำการเกิดผลึกชนิดบีทาได้ โดยมีเพียงผลึกชนิดแอลฟาเท่านั้น