การบำบัดรักษาผู้ติดสารเสพติดเพียงพอไหมที่จะแก้ปัญหา?

Abstract

ในช่วงทศวรรษหลังนี้ ได้เกิดการใช้สารกระตุ้นหรือที่รู้จักกันว่ายาบ้าเป็นจำนวนมาก และแพร่ระบาดไปอย่างรวดเร็ว ในระยะ 6-7 ปีที่ผ่านมา จำนวนผู้ติดยาบ้าเพิ่มมากขึ้นและดูเหมือนว่ามีจำนวนมากกว่าผู้ใช้เฮโรอีน จากข้อมูลผู้เข้ารับการรักษารายใหม่ รายงานว่าประชากรที่ใช้ยาบ้ามีอายุต่ำกว่า 19 ปี นอกจากนี้ประมาณร้อยละ 25-45 เป็นนักเรียน ที่เหลือประมาณ 1/3 เป็นผู้ว่างงาน ร้อยละ 90 เสพโดยวิธีสูดดมควัน และบางคนก็เสพสารเสพติดอีกชนิดหนึ่งด้วยวิธีการฉีด ขณะที่เฮโรอีนก็ยังเป็นสารที่มีผู้นิยมใช้และเข้ามารักษาจำนวนมากเป็นอันดับรองลงมา ถึงแม้ว่าประชากรที่เข้ารักษาอยู่ในช่วงอายุ 20-29 ปี แต่ร้อยละ 70 เริ่มเสพสารเสพติดตั้งแต่อายุต่ำกว่า 19 ปี ผู้เข้ารักษาเฮโรอีนมากกว่าครึ่งเสพโดยวิธีการฉีดเข้าเส้น จากระบบการเฝ้าระวังผู้ติดเชื้อไวรัสเอดส์ที่เก็บตัวอย่างจากผู้ฉีดยาเสพติดในสถานพยาบาล อัตราการติดเชื้อไวรัสเอดส์ในกลุ่มนี้ ยังสูงอยู่ถึงร้อยละ 40-50 เป็นเช่นนี้ตลอด 5 ปีหลังมานี้ โดยที่ส่วนใหญ่ตัวอย่างจะมาจากผู้ฉีดเฮโรอีน อัตราการติดเชื้อจากผู้ใช้ยาบ้าและสารชนิดอื่นถึงแม้ว่าแต่ละสารฯ จะต่ำกว่าร้อยละ 10 แต่เมื่อรวมกันแล้วก็มีอัตราเพิ่มขึ้น จากการศึกษาเชิงคุณภาพหญิงขายบริการและประมงที่เสพสารเสพติด พบว่ามีการใช้สารกระตุ้นเพื่อการมีเพศสัมพันธ์ เหตุผลง่ายๆ ก็คือความเชื่อและประสบการณ์ที่ว่าสารฯ เหล่านั้นช่วยกระตุ้นความต้องการทางเพศ ถึงแม้ว่ารัฐจะขยายจำนวนสถานพยาบาลและปรับวิธีการรักษาแต่ประสิทธิภาพของการบำบัดรักษาผู้ติดสารเสพติดคงจะต้องมีการพัฒนามากขึ้น นอกจากนี้แนวโน้มในการใช้สารกระตุ้นที่มีหลากหลายและหาได้ง่าย ชี้ให้เห็นถึงโอกาสของกลุ่มที่ใช้สารเสพติดต่อการติดเชื้อไวรัสเอดส์ ถ้าพิจารณาในระยะยาวแนวโน้มดังกล่าวน่าจะวิกฤตทั้งผู้ฉีดสารเสพติดและผู้ใช้สารกระตุ้น