ภาษาจินตภาพในเรื่องสั้นของอัศศิริ ธรรมโชติ

Abstract

ศึกษาลักษณะของภาษาจินตภาพในเรื่องสั้นของ อัศศิริ ธรรมโชติ เพื่อชี้ให้เห็นว่า การสร้างภาษาจินตภาพในเรื่องสั้นของอัศศิริ ธรรมโชติ เป็นลักษณะเด่นอันทำให้งานเขียนมีความชัดเจนงดงาม ผลการศึกษาพบว่า ภาษาในเรื่องสั้นของอัศศิริ ธรรมโชติ มีลักษณะต่างๆ ซึ่งทำให้ผู้อ่านเกิดจินตภาพที่ชัดเจนลึกซึ้ง และทำให้ผู้อ่านเกิดอารมณ์สะเทือนใจ อันได้แก่ การเล่นเสียงสัมผัสคล้องจองและจังหวะ การใช้คำซ้อน การใช้คำบอกแสง สี การใช้คำทำเนียบกวี การใช้คำที่มีความหมายตรงกันข้าม การซ้ำคำ การใช้ประโยคซ้ำความ การใช้ประโยคคำถาม การใช้ประโยคยาว การสร้างความสมดุลทางโครงสร้างประโยค การใช้ภาพพจน์และสัญลักษณ์ ลักษณะการใช้ภาษาทั้งหมดนี้ มุ่งสร้างจินตภาพที่สอดคล้องกับสารสำคัญของเรื่อง มีสัมพันธภาพและเป็นเอกภาพเพื่อเชื่อมโยงไปสู่การตีความ และเข้าใจสารสำคัญของเรื่องอย่างลึกซึ้งชัดเจน ได้แก่ จินตภาพของความโหดร้าย ความน่าสะพรึงกลัว ความทุกข์ ความเศร้า ความเหงา ความท้อแท้ และความสิ้นหวัง จินตภาพเหล่านี้ปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัด ในชื่อเรื่องและฉาก อัศศิริ ธรรมโชติ เลือกใช้สภาพธรรมชาติที่โหดร้ายรุนแรง เช่น "พายุ" "มรสุม" และ "ไฟ" เป็นสื่อแสดงความโหดร้ายที่มนุษย์ได้รับ ใช้ภาพพจน์แบบปุคลาธิษฐาน คือ ให้ธรรมชาติและสถานที่ทำกิริยาอาการและมีความรู้สึกเศร้า เช่น "ต้นหญ้าเงื่องหงอย" "ลมครางเศร้าๆ" "คลื่นลมหวนไห้" "ทะเลร่ำหา "ซอยเหงาอ้างว้าง" และใช้ภาพพจน์แบบอติพจน์คือ "ทะเลน้ำตา" เพื่อสื่อความรู้สึกเศร้าที่มีปริมาณมากมายมหาศาล รวมทั้งใช้ "บทเพลงเศร้า" "ฝน" เป็นสัญลักษณ์ของความเหงาเศร้า ใช้ "รถไฟ" และ "เครื่องจักร" เป็นสัญลักษณ์ของสังคมสมัยใหม่ที่เต็มไปด้วยความโหดร้าย และใช้ "หมาบ้า" เป็นสัญลักษณ์ของมนุษย์ที่ไร้จริยธรรมในการควบคุมพฤติกรรมของตนเอง จินตภาพต่างๆ เหล่านี้ส่งผลให้สารสำคัญที่อัศศิริ ธรรมโชติ สื่อมายังผู้อ่านโดดเด่น และเข้มข้นด้วยพลังความคิด โดยสื่อผ่านความงดงามแห่งวรรณศิลป์