การศึกษาคำช่วยหน้ากริยาที่กลายมาจากคำกริยาในภาษาไทย

Abstract

ศึกษาเปรียบเทียบเชิงประวัติของคำ คง ควร ต้อง ได้ น่า อาจ ซึ่งเป็นคำที่ทำหน้าที่อย่างคำกริยา และคำช่วยหน้ากริยา โดยใช้เอกสารประวัติศาสตร์ที่ดีพิมพ์แล้ว ในช่วงระยะเวลาตั้งแต่สมัยสุโขทัยจนถึงสมัยปัจจุบัน หรือในช่วงพุทธศักราช 1826-2537 เพื่อวิเคราะห์หากระบวนการกลายเป็นคำไวยากรณ์ ผลการศึกษาคำช่วงหน้ากริยาทั้ง 6 คำ พบว่าสามารถแบ่งคำทั้ง 6 นี้ออกเป็น 2 กลุ่มตามหมวดคำย่อยของกริยาที่เป็นต้นเค้า กล่าวคือ กลุ่มที่กลายมาจากกริยาสกรรม ได้แก่ คง ต้อง ได้ อาจ และกลุ่มที่กลายมาจากกริยาอกรรมนำเสนอ ได้แก่ ควร น่า กระบวนการที่ทำให้รูปคำดังกล่าวกลายจากคำกริยามาเป็นคำช่วยหน้ากริยาคือ กระบวนการเปลี่ยนแปลงทางความหมาย 3 ลักษณะ ซึ่งลักษณะทั้งสามนี้ ไบบี และคณะ (1994) เรียกว่า การขยายความหมายแบบอุปลักษณ์ การขยายความหมายให้กว้างขึ้น และการดูดซับความหมายของบริบท ถึงแม้นว่า คง ควร ต้อง ได้ น่า และ อาจ ล้วนแล้วกลายเป็นคำช่วยหน้ากริยา แต่คำ น่า ดูเหมือนว่าจะพัฒนาไปไกลมากกว่าการเป็นคำช่วยหน้ากริยา กล่าวคือ คำ น่า จะพัฒนาต่อไป เป็นส่วนประกอบที่มักเกิดร่วมกับกริยาอื่นเป็นประจำ ในลักษณะคำประสมและเปลี่ยนหมวดคำจากกริยาไปเป็นคุณศัพท์ จากเอกสารที่รวบรวมมาศึกษาพบว่าคำ ได้ เป็นคำช่วยหน้ากริยาตั้งแต่สมัยสุโขทัย คำ คง เป็นคำช่วยหน้ากริยาแสดงการณ์ลักษณะตั้งแต่สมัยอยุธยา คำ ควร และ ต้อง เป็นคำช่วยหน้ากริยา ตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 1 คำ อาจ เป็นคำช่วยหน้ากริยาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่ 5 เป็นต้นมา ส่วนคำ น่า ไม่พบว่าเป็นคำช่วยหน้ากริยาแสดงอรรถานุเคราะห์จนถึงสมัยรัชกาลที่ 5 แต่พบว่ามีการปรากฏเป็นส่วนประกอบของคำประสมแล้ว สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่า คำ น่า มีความเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นคำช่วยหน้ากริยาก่อนคำอื่นๆ อีก 5 คำข้างต้น หรือกล่าวได้ว่าคำ น่า นี้อาจกลายเป็นคำไวยากรณ์ตั้งแต่ก่อนสมัยสุโขทัย นอกจากนี้ในงานวิจัยนี้ยังได้เสนอวิวัฒนาการของคำทั้ง 6 ในลักษณะนิรุกติศาสตร์ด้วย