การเกิดโรคกระดูกพรุนในผู้ป่วยโรคลมชักไทยที่กินยากันชักระยะยาว

Abstract

ที่มา ปัจจุบันนี้มีข้อมูลมากขึ้นที่แสดงให้เห็นว่าผู้ป่วยโรคลมชักมีโอกาสเกิดภาวะกระดูกบางหรือกระดูกพรุนมากกว่าคนปกติ ซึ่งเป็นความเสี่ยงทำให้ผู้ป่วยมีโอกาสกระดูกหักมากขึ้น และยังมีข้อมูลจากต่างประเทศเกี่ยวกับการใช้ยากันชักชนิดต่างๆ ว่าอาจทำให้มวลกระดูกลดลง แต่ข้อมูลในประเทศไทยยังมีจำกัด วิธีการศึกษา การศึกษานี้เป็นการวิจัยเชิงพรรณนา ณ จุดเวลาใดเวลาหนึ่ง ในผู้ป่วยโรคลมชักไทยทั้งหมด 351 ราย ที่รับการรักษาแบบผู้ป่วยนอก โดยหาความชุกของการเกิดภาวะกระดูกบางและกระดูกพรุน โดยการวัดมวลกระดูก โดยวิธี dual-energy X-ray absorbtiometry (DXA) ที่ตำแหน่งกระดูกสันหลัง กระดูกต้นขา และกระดูกสะโพก และวัดระดับแคลเซียม, ฟอสเฟต, อัลคาไลน์ฟอสฟาเตส, พาราธัยรอยด์ฮอร์โมน และวิตามินดีในเลือด ผลการศึกษา ผู้เข้าร่วมการวิจัยเป็นเพศชายอายุน้อยกว่า 50 ปี และเพศหญิงก่อนหมดประจำเดือน จำนวน 316 ราย(เพศชาย 149 ราย, เพศหญิง 167 ราย มีอายุระหว่าง 15-54 ปี และผู้ป่วยเพศชายอายุตั้งแต่ 50 ปีและเพศหญิงหลังหมดประจำเดือน จำนวน 35 ราย (เพศชาย 12 ราย, เพศหญิง 23 ราย) มีอายุระหว่าง 39-76 ปี พบความชุกของการมีความหนาแน่นของกระดูกต่ำในผู้ป่วยเพศชายอายุน้อย และเพศหญิงก่อนหมดประจำเดือน 11.7% โดยที่ดัชนีมวลกาย การมีอายุที่เริ่มชักน้อยกว่า 20 ปี ระดับพาราธัยรอยด์ฮอร์โมน และระดับวิตามินดี เป็นปัจจัยพยากรณ์ของมวลกระดูกที่น้อยที่สุดของผู้ป่วย ในกลุ่มผู้ป่วยเพศชายอายุมาก และเพศหญิงหลังหมดประจำเดือนมีความชุกของการเกิดกระดูกบางและโรคกระดูกพรุนเท่ากับ 62.9% และ 17.1% ตามลำดับ โดยมีดัชนีมวลกายและอายุของผู้ป่วยเป็นปัจจัยพยากรณ์ของมวลกระดูกที่ต่ำที่สุด สรุปผลการศึกษา ผู้ป่วยโรคลมชักในประเทศไทยก็พบว่ามีการผลข้างเคียงต่อกระดูก ผู้ป่วยที่เป็นโรคลมชักตั้งแต่อายุน้อยกว่า 20 ปี รวมทั้งผู้ป่วยโรคลมชักที่มีอายุมาก ควรได้รับการตรวจคัดกรองเพื่อวินิจฉัยและรักษาโรคกระดูกพรุน