ผลของการฝึกสายตาที่มีต่อสัมฤทธิ์ผลในการเรียนเทนนิส

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเปรียบเทียบสัมฤทธิผลและศึกษาความก้าวหน้าในการเล่นเทนนิสระหว่างกลุ่มที่ฝึกสายตาประกอบการเรียนกับกลุ่มที่เรียนทักษะอย่างเดียวไม่มีการฝึกสายตาประกอบ ผู้วิจัยได้ทำการทดลองโดยการนำอาสาสมัครที่เป็นนักเรียนชายทั้งหมดซึ่งเรียนอยู่ในโรงเรียนมัธยมศึกษาปีที่ ๓ และ มัธยมศึกษาปีที่ ๔ ไม่เคยเล่นเทนนิสมาก่อน มีอายุระหว่าง ๑๕ ถึง ๑๗ ปี มีสายตาวัดตามแบบของสเนลเลน (Snellen) ปกติ (๒๐/๒๐ ฟุต) ๖๐ คน แบ่งออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มละ ๒๐ คน ใช้คะแนนในการทดสอบความสามารถในการเรียนรู้ทักษะ (Motor Educability) เป็นเกณฑ์ในการแบ่งกลุ่มให้มีความสามารถเท่าๆกัน กลุ่มตัวอย่างทั้ง ๓ กลุ่ม แบ่งเป็นกลุ่มทดลองที่ ๑ กลุ่มทดลองที่ ๒ และกลุ่มควบคุม กลุ่มทดลองที่ ๑ และกลุ่มทดลองที่ ๒ มีการฝึกสายประกอบการเรียนทักษะอย่างเดียวกัน (กลุ่มทดลองที่ ๒ ใช้เวลาในการฝึกมากกว่ากลุ่มอื่นๆ ๒๐ นาที) ส่วนกลุ่มควบคุมมีการฝึกฝนทักษะแต่เพียงอย่างเดียว ในแต่ละสัปดาห์ แต่ละกลุ่มจะได้รับการฝึกเป็นเวลา ๓ วันๆละ ๑ ชั่วโมง ยกเว้นกลุ่มทดลองที่ ๒ ใช้เวลา ๑ ชั่วโมง ๒๐ นาที นานเป็นเวลา ๘ สัปดาห์ ทุกกลุ่มได้รับการทดสอบทุกๆ ๒ สัปดาห์ นำข้อมูลที่ได้มาหาค่ามัชฌิมเลขคณิต ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และทำการวิเคราะห์ความแปรปรวนทางเดียวตามแบบของไวเนอร์ (Winer) ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มตัวอย่างทั้ง ๓ กลุ่ม มีความสามารถในการเล่นเทนนิสไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .๐๑ แต่กลุ่มทดลองที่ ๒ มีแนวโน้มว่ามีความสามารถในการเล่นเทนนิสสูงกว่ากลุ่มอื่นๆ