“ถึง” : การศึกษาเชิงประวัติ

Abstract

งานวิจัยนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อศึกษาคำว่า “ถึง” ในเชิงประวัติ โดยใช้ข้อมูลจากเอกสารที่ตีพิมพ์และเผยแพร่แล้วในช่วงระยะเวลาตั้งแต่สมัยสุโขทัยจนถึงสมัยปัจจุบัน เพื่อวิเคราะห์กระบวนการกลายเป็นคำไวยากรณ์ของคำว่า “ถึง” จากคำกริยากลายเป็นคำไวยากรณ์ ผลการวิจัยพบว่า ในสมัยสุโขทัย คำว่า “ถึง” พบ ๒ หมวดคำ ได้แก่ คำกริยา และคำกึ่งกริยากึ่งบุพบท จากนั้นในสมัยอยุธยาคำว่า “ถึง” พบ๓ หมวดคำ ได้แก่ คำกริยา คำกึ่งกริยากึ่งบุพบท และคำเชื่อมอนุพากย์ และในสมัยรัตนโกสินทร์ ซึ่งแบ่งเป็น ๔ สมัย ได้แก่ (๑) สมัยรัชกาลที่ ๑-๓ (๒) สมัยรัชกาลที่ ๔-๕ (๓) สมัยรัชกาลที่ ๖-๘ และ (๔) สมัยปัจจุบัน คำว่า “ถึง” พบ ๕ หมวดคำ ได้แก่ คำกริยา คำกึ่งกริยากึ่งบุพบท คำบุพบท คำเชื่อมอนุพากย์ และคำขยาย ในแง่ความหมาย คำว่า “ถึง” มีความหมายเชิงศัพท์และความหมายเชิงไวยากรณ์ รวมทั้งสิ้น ๘ ความหมาย ได้แก่ (๑) บรรลุจุดหมาย (การเคลื่อนที่ที่เป็นรูปธรรม) (๒) บรรลุจุดหมาย (การเคลื่อนที่ที่เป็นนามธรรม) (๓) นับถือ (๔) คำแสดงจุดหมาย (ของความรู้สึกนึกคิด) (๕) คำแสดงจุดหมาย (ของสถานที่และเวลา) (๖) คำบอกความสำคัญ (๗) คำเชื่อมบอกผล และ (๘) คำเชื่อมบอกความขัดแย้ง ความหมายเหล่านี้มีความหมายมโนทัศน์ร่วมกัน นอกจากนี้ ผลการวิจัยกระบวนการกลายเป็นคำไวยากรณ์ของคำว่า “ถึง” พบว่า มีเส้นทางการเปลี่ยนแปลง ๔ เส้นทาง ได้แก่ (๑) คำกริยา “ถึง” กลายเป็นคำกึ่งกริยากึ่งบุพบท “ถึง” (๒) คำกริยา “ถึง” กลายเป็นคำบุพบท “ถึง” ( ๓) คำกริยา “ถึง” กลายเป็นคำขยาย “ถึง” (๔) คำกริยา “ถึง” กลายเป็นคำเชื่อมอนุพากย์ “ถึง” การที่คำกริยาถึงได้พัฒนาไปมีหน้าที่ทางไวยากรณ์ต่างๆ ได้นั้น เกิดจากกระบวนการย่อยๆ ทางอรรถศาสตร์ (เช่น การที่ความหมายเดิมจางลง การคงเค้าความหมายเดิม การเกิดความหมายทั่วไป) และทางวากยสัมพันธ์ (เช่น การวิเคราะห์ใหม่และการสูญลักษณะของหมวดคำเดิม) ทั้งนี้ คำว่า “ถึง” ยังมิได้เป็นคำไวยากรณ์โดยสมบูรณ์ เนื่องจากในสมัยปัจจุบันยังพบคำว่า “ถึง” ที่เป็นคำกริยาอยู่