ความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคล สัมพันธภาพเชิงช่วยเหลือระหว่างอาจารย์และนักศึกษา และการรับรู้บทบาทแบบองค์รวมของพยาบาล กับความยึดมั่นผูกพันต่อการปฏิบัติการพยาบาลของนักศึกษาพยาบาล

Abstract

ศึกษาความยึดมั่นผูกพันต่อการปฏิบัติการพยาบาลของนักศึกษาพยาบาลและหาความสัมพันธ์ระหว่างปัจจัยส่วนบุคคล สัมพันธภาพเชิงช่วยเหลือระหว่างอาจารย์และนักศึกษา และการรับรู้บทบาทแบบองค์รวมของพยาบาลกับความยึดมั่นผูกพัน ต่อการปฏิบัติการพยาบาลของนักศึกษาพยาบาล รวมทั้งศึกษากลุ่มตัวแปรที่สามารถร่วมกันพยากรณ์ความยึดมั่นผูกพันต่อการปฏิบัติการพยาบาลของนักศึกษาพยาบาล ตัวอย่างประชากรคือ นักศึกษาพยาบาลจำนวน 360 คน ศึกษาได้จากการสุ่มตัวอย่างแบบหลายขั้นตอน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยเป็นแบบสอบถาม ปัจจัยส่วนบุคคล สัมพันธภาพเชิงช่วยเหลือระหว่างอาจารย์และนักศึกษา และการรับรู้บทบาทแบบองค์รวมของพยาบาลกับ ความยึดมั่นผูกพันต่อการปฏิบัติการพยาบาลของนักศึกษาพยาบาล ที่ผู้วิจัยสร้างขึ้นและผ่านการตรวจสอบคุณภาพแล้ว ผลการวิจัยสรุปได้ดังนี้ 1. ตัวแปรที่ร่วมกันพยากรณ์ความยึดมั่นผูกพันต่อการปฏิบัติการพยาบาล ของนักศึกษาพยาบาลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ตามลำดับคือ การรับรู้บทบาทแบบองค์รวมของพยาบาล ทัศนคติต่อวิชาชีพด้านความสัมพันธ์กับผู้ร่วมงาน ผู้ป่วยและญาติ ทัศนคติต่อวิชาชีพและแรงจูงใจในการศึกษา ซึ่งร่วมกันพยากรณ์ความยึดมั่นผูกพันต่อการปฏิบัติการพยาบาล ของนักศึกษาพยาบาลได้ร้อยละ 42.50 สมการพยากรณ์ความยึดมั่นผูกพันต่อการปฏิบัติการพยาบาล ของนักศึกษาพยาบาลในรูปคะแนนมาตรฐานคือ Z = .350 HOL + .216 ATT4 + .204 ATT + .128 MOT 2. แรงจูงใจในการศึกษา ทัศนคติต่อวิชาชีพ สัมพันธภาพเชิงช่วยเหลือระหว่างอาจารย์และนักศึกษา และการรับรู้บทบาทแบบองค์รวมของพยาบาล มีสัมพันธ์ทางบวกกับความยึดมั่นผูกพันต่อการปฏิบัติการพยาบาล ของนักศึกษาพยาบาลอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 3. ค่าเฉลี่ยความยึดมั่นผูกพันต่อการปฏิบัติการพยาบาล ของนักศึกษาพยาบาลรวมทุกด้านอยู่ในระดับสูง เมื่อจำแนกเป็นองค์ประกอบย่อยได้ 5 ด้าน คือ ด้านความรับผิดชอบ ด้านความห่วงใย ด้านความทุ่มเท ด้านความเห็นแก่ประโยชน์ของผู้อื่น และด้านความไว้วางใจอยู่ในระดับสูงทุกด้าน