การใช้ "วิธีการโคลซ" เพื่อเปรียบเทียบ "สาระ" ในตัวอักษรภาษาไทย ระหว่างตำแหน่งต่างกันในคำ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายที่จะเปรียบเทียบ “สาระ” ในตัวอักษรภาษาไทยระหว่างตำแหน่งต่างกันในคำ โดยใช้ “วิธีการโคลซ” ตำแหน่งในคำที่จะศึกษาได้แก่ ตำแหน่งของพยัญชนะต้น สระ และตัวสะกด นอกจากนี้ผู้วิจัยยังศึกษาเพื่อเปรียบเทียบว่าการมีวลีนำกับการไม่มีวลีนำ มีผลต่อการเติมตัวอักษรที่ขาดหายไปหรือไม่ กลุ่มตัวอย่างเป็นนิสิตระดับปริญญาตรีที่กำลังศึกษาอยู่ในคณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และมหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ปทุมวัน ปีการศึกษา 2518 แห่งละจำนวน 90 คน รวม 180 คน ผู้วิจัยสุ่มผู้รับการทดสอบออกเป็น 6 กลุ่มๆละ 30 คน ให้แต่ละคนทำแบบทดสอบโคลซคนละ 1 ชุด พร้อมทั้งบันทึกเวลาเมื่อเริ่มทำและเมื่อเริ่มทำเสร็จของแต่ละคนไว้ ผู้รับการทดสอบแต่ละกลุ่มจะทำแบบทดสอบโคลซที่แตกต่างกันคือ กลุ่มที่ 1 ทำแบบมีวลีนำและตัดพยัญชนะต้น กลุ่มที่ 2 ทำแบบมีวลีนำและตัดสระ กลุ่มที่ 3 ทำแบบมีวลีนำและตัดตัวสะกด กลุ่มที่ 4 ทำแบบไม่มีวลีนำและตัดพยัญชนะต้น กลุ่มที่ 5 ทำแบบไม่มีวลีนำและตัดสระ กลุ่มที่ 6 ทำแบบไม่มีวลีนำและตัดตัวสะกด ข้อมูลที่ได้นำมาหาค่าเฉลี่ย วิเคราะห์ความแปรปรวนและทดสอบความแตกต่างเป็นรายคู่ โดยวิธีนิวแมนส์-คูลส์ ผลการวิจัยสรุปได้ดังต่อไปนี้ 1. การเติมตัวอักษรในตำแหน่งพยัญชนะต้น สระ และตัวสะกด แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ( ) และลำดับการเติมได้จากยากที่สุดไปง่ายที่สุด คือตำแหน่งพยัญชนะต้น สระ และตัวสะกด นั่นคือ ตำแหน่งพยัญชนะต้นเป็นตำแหน่งที่ให้ “สาระ” มากที่สุด รองลงมาคือ ตำแหน่งสระ และตำแหน่งที่ให้ “สาระ” น้อยที่สุดคือ ตำแหน่งตัวสะกด 2. การมีวลีนำและไม่มีวลีนำมีผลทำให้การเติมตัวอักษรในตำแหน่งต่างๆไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01