การส่งเสริมการกระจายของอนุภาคยางในลาเท็กซ์วัลคาไนซ์อิสระสำหรับฟิล์มยาง

Abstract

งานวิจัยนี้ศึกษาถึงกระบวนการปรับปรุงอนุภาคยางในลาเท็กซ์วัลคาไนซ์อิสระเพื่อใช้สำหรับผลิตฟิล์มยางที่มีความแข็งแรง โดยผสมน้ำยางกับสารเคมีต่างๆ ในรูปแบบสารแขวนลอย กวนในเครื่องผสมที่ระบบปิดพร้อมกับให้ความร้อนในการทำให้เกิดปฏิกิริยาการเชื่อมขวางโมเลกุลขึ้น ในการผลิตน้ำยางวัลคาไนซ์อิสระ ได้ศึกษาผลของการเชื่อมขวางโมเลกุลในสองระบบ คือ ระบบการเชื่อมขวางโมเลกุลโดยใช้ซัลเฟอร์ และระบบการเชื่อมขวางโมเลกุลโดยใช้ TMTD ดิสเพอร์ชัน แล้วศึกษาปัจจัยที่ส่งผลถึงสมบัติของฟิล์มยาง คือ ปริมาณซัลเฟอร์ อุณหภูมิในการวัลคาไนซ์ และเวลาในการทำปฏิกิริยา จากนั้นศึกษาผลของ ไซเลนและโซเดียมซิลิเกตต่อสมบัติเชิงกลของยาง และค่าการยึดติดระหว่างฟิล์มยางกับพื้นผิวต่างๆ ได้แก่ พื้นยางมะตอย อิฐบล็อก อิฐมอญ ปูนซีเมนต์ และไม้อัด จากการทดลองพบว่าระบบการเชื่อมขวางโมเลกุลโดยใช้ TMTD ดิสเพอร์ชัน ให้ผลดีกว่า โดยให้ค่าความต้านทานแรงดึงสูงที่สุดมีค่า 11.4 MPa ที่ปริมาณซัลเฟอร์ 1.5 phr อุณหภูมิในการวัลคาไนซ์ 50 oC และเวลาในการทำปฏิกิริยา 1 ชั่วโมง ค่าร้อยละการบวม 90.4 % อัตราการซึมผ่านได้ของน้ำ 0.13 x10-2 kg/(m2-h-mm) แล้วศึกษาสมบัติของสารตัวเติม พบว่าปริมาณโซเดียมซิลิเกตเพิ่มขึ้นทำให้ค่าความต้านทานแรงดึงลดลง ส่วนไซเลนไม่มีผล ค่าความยืดเมื่อขาด 800-900 % ค่าความแข็งมีค่ามากที่สุดที่ปริมาณโซเดียมซิลิเกต 20 phr เท่ากับ 43 IRHD ค่าการยึดติดของฟิล์มยาง พบว่าพื้นผิวอิฐบล็อกมีค่าแรงยึดเกาะกับยางสูงสุดเป็น 14.5 MPa เมื่อเติมไซเลน 1 phr กับโซเดียมซิลิเกต 10 phr