มโนทัศน์และการเล่าเรื่องศิลปะการละครในเรื่อง "การะสุโนคาเมน"

Abstract

การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษามโนทัศน์และการเล่าเรื่องศิลปะการละครที่ปรากฏในการ์ตูนเรื่องการะสุโนคาเมน จำนวน 49 เล่ม รวมถึงศึกษาเปรียบเทียบมโนทัศน์และการดัดแปลงการเล่าเรื่องศิลปะการละครในการะสุโนคาเมน จากแอนิเมชั่นญี่ปุ่น ละครโทรทัศน์ญี่ปุ่นและไทย ละครเวทีไทย ด้วยวิธีการวิเคราะห์ตัวบทร่วมกับการสัมภาษณฺ์ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการละคร จำนวน 10 ท่าน โดยใช้แนวคิดการเล่าเรื่อง แนวคิดการ์ตูนญี่ปุ่น แนวคิดศิลปะการละคร และแนวคิดการดัดแปลงเนื้อหา ประกอบการวิจัย ผลการวิจัยพบว่า "การะสุโนคาเมน" มีการนำเสนอมโนทัศน์ศิลปะการละครในสองส่วน ได้แก่ 1) ด้านศิลปะการแสดง พบปรัชญาการแสดงที่เป็นแนวทางหลักของเรื่องคือ Inner Realism : การแสดงออกจากความจริงภายใน โดยใช้ "หน้ากากแก้ว" เป็นสัญลักษณ์แทนการสวมวิญญาณเป็นตัวละคร และ "หน้ากากพันหน้า" แทนการแสดงที่เป็นเอกลักษณ์ต่างจากผู้อื่น ซึ่งจะต้องมีความเชื่อในตัวละคร การสื่อสารระหว่างคู่แสดงหรือปฏิกิริยาโต้ตอบ จนท้ายที่สุดต้องดำรงอยู่ในฐานะตัวละครได้ตลอดเวลาการแสดง และตลอดรอบการแสดง โดยมีกระบวนการฝึกฝนด้วยการฝึกใช้เครื่องมือในการแสดง ได้แก่ ร่างกาย เสียง และอารมณ์ ฝึกบทบาทการแสดง ได้แก่ การศึกษาบทและตีความหมายบทละคร ฝึกการสร้างตัวละครจากร่างกายภายนอก ฝึกการสร้างตัวละครให้รู้ถึงความรู้สึกภายในผ่านประสบการณ์ของตัวละคร การควบคุมพลังในการแสดงให้กลมกลืนมีเอกภาพ แนวทางการเข้าถึงบทบาทการแสดง และองค์ประกอบในการแสดง 2) ด้านการจัดแสดงละครเวที เสนอความหมายของละครที่ดีขึ้นอยู่กับการแสดงของนักแสดงไม่ขึ้นกับขนาดของโรงละคร รวมถึงขั้นตอนการจัดการแสดงละครตั้งแต่เริ่มต้นจนทำการแสดง โดยผู้ที่มีบทบาทสำคัญที่ควบคุมภาพรวมของละครคือผู้กำกับการแสดง ส่วนการดัดแปลงเป็นแอนิเมชันและละครโทรทัศน์ฉบับญี่ปุ่นคงปรัชญาการแสดงไว้เหมือนต้นฉบับการ์ตูน เน้นที่การอุทิศตนเพื่อการแสดง และการใช้ประสบการณ์ในชีวิตเชื่อมโยงเข้ากับการแสดง การดัดแปลงเป็นละครโทรทัศน์ไทยนำเสนอแนวทางการแสดงจากความจริงภายในแต่นำมาเพียงเรื่องเดียว ทำให้ละครขาดเสน่ห์และขาดการถ่ายทอดกระบวนการการเข้าถึงบทบาทตามที่ฉบับการ์ตูนได้นำเสนอไว้ การแก้ไขโดยผู้เขียนเน้นแนวคิดเรื่องความเชื่อในบทบาทการแสดง โดยเพิ่มเหตุการณ์สำคัญจนทำให้เรื่องราวสามารถดำเนินสู่ตอนอวสานได้