อิทธิพลของความรัอนและความเย็นที่มีต่อการฝึกกล้ามเนื้อ

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาอิทธิพลของความร้อน (40 ± 2°ซ. ) และ ความเย็น(10 ± 2°ซ.) ที่จัดให้ต่อการฝึกกล้ามเนื้อเฉพาะส่วนโดยใช้นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนสาธิต “พิบูลบำเพ็ญ” มหาวิทยาลัยศรีนครินทร์วิโรฒบางแสน จำนวน 33 คน แบ่งออกเป็น 3 กลุ่ม ๆ ละ 11 คน ฝึกออกกำลังกล้ามเนื้องอข้อมือในตู้ปรับอากาศ ตู้ปรับอากาศเย็น และ “ตู้อากาศธรรมดา” ด้วยการงอข้อมือ และ เหยียดข้อมือ 120 ครั้งต่อนาที โดยมีน้ำหนัก 40% ของ10 อาร์.เอ็ม.(10 R.M.) เป็นแรงต้าน ทำการฝึก 4 สัปดาห์ ๆ ละ4 วัน ๆ ละ 1 นาที เพิ่มน้ำหนักแรงต้านขึ้นอีก 12.5 % ของน้ำหนักที่ใช้อยู่เดิม ในสัปดาห์ต่อไป โดยเพิ่มทุกสัปดาห์ ทดสอบปริมาณงานที่ทำได้ ก่อนการฝึกและในวันที่ 5 ของทุก ๆ สัปดาห์ โดยใช้น้ำหนัก 50% ของ 10 R.M. เป็นแรงต้าน หยุดการทดสอบของผู้เข้ารับการฝึกแต่ละครั้งนั้น ในเมื่อปริมาณการทำงานลดลงเหลือน้อยกว่าครึ่งหนึ่งของปริมาณงานที่ทำได้ในตอนตั้งต้น นำผลของการทดสอบไปหาค่าสถิติโดยการทดสอค่า “ที” (t-test)ผลการวิจัยพบว่า (1) อากาศแวดล้อมมีอิทธิพลต่อการฝึกกล้ามเนื้อเฉพาะส่วนของร่างกายมนุษย์ (2) สภาพอากาศที่ร้อนกว่าปกติให้ผลในเชิงส่งเสริมฝึก เห็นได้จากส่วนเพิ่มในความสามารถทำงานมีมากกว่าการฝึกในอากาศปกติ และอากาศเย็นกว่าปกติ (3) สภาพอากาศแวดล้อมที่เย็นกว่าปกติ และสภาพอากาศแวดล้อมปกติไม่ให้ผลการฝึกแตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญที่ระดับ .05