ความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมความเป็นผู้นำและความสามารถ ในการบริหารงานวิชาการของหัวหน้าฝ่ายวิชาการในวิทยาลัยครู

Abstract

วัตถุประสงค์ของการวิจัย 1. เพื่อศึกษาให้ทราบถึง พฤติกรรมความเป็นผู้นำที่เป็นอยู่จริงของหัวหน้าฝ่ายวิชาการในวิทยาลัยครู 2. เพื่อศึกษาระดับความสามารถในการบริหารงานวิชาการของหัวหน้าฝ่ายวิชาการในวิทยาลัยครู 3. เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความสามารถในการบริหารงานวิชาการกับพฤติกรรมความเป็นผู้นำของหัวหน้าฝ่ายวิชาการ วิธีนำเนินการวิจัย การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยแบบสำรวจ ตัวแปรที่มุ่งศึกษาคือพฤติกรรมควมเป็นผู้นำและความสามารถในการบริหารงานวิชาการของหัวหน้าฝ่ายวิชาการ ประชากรที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ผู้บริหารและอาจารย์ในวิทยาลัยครู 15 แห่ง แต่ละแห่งได้สุ่มตัวอย่างประชากรมา 32 คน แบ่งเป็นผู้อำนวยการ 1 คน หัวหน้าฝ่ายวิชาการ 1 คน และ อาจารย์ 30 คน รวมเป็นกลุ่มตัวอย่างทั้งสิ้น 480 คน ได้รับแบบสอบถามกลับคืนมา 414 ชุด คิดเป็นร้อยละ 86.25 เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยคือแบบสอบถาม ประกอบด้วยข้อถาม 3 ตอน ตอนแรกเป็นข้อถามเกี่ยวกับสถานภาพและข้อมูลส่วนตัวของ ผู้ตอบแบบสอบถาม ใช้สำหรับควบคุมการกระจายของผู้ตอบแบบสอบถาม ตอนที่สองเป็นแบบสอบถาม LBDQ ซึ่งปรับปรุงมาจากฉบับที่มีผู้แปลไว้แล้ว ใช้วัดพฤติกรรมความเป็นผู้นำของหัวหน้าฝ่ายวิชาการ และตอนที่สามเป็นแบบสอบถามที่ผู้วิจัยสร้างขึ้น ใช้วัดความสามารถในการบริหารงานวิชาการของหัวหน้าฝ่ายวิชาการ การวิเคราะห์ข้อมูล ใช้วิธีการหาค่าคะแนนเฉลี่ย ค่าความเบี่ยงเบนมาตรฐาน ค่าความแปรปรวน การทดสอบความมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มที – เทสต์ และค่าสัมประสิทธิ์ สหสัมพันธ์ระหว่างตัวแปร สรุปผลการวิจัย 1. หัวหน้าฝ่ายวิชาการมีพฤติกรรมความเป็นผู้นำที่เป็นอยู่จริงในระดับปานกลางทุกด้าน โดยที่พฤติกรรมด้านการแสดงออกซึ่งความเป็นมิตร ไว้วางใจ ความนับถือซึ่งกันและกัน และสัมพันธภาพอันอบอุ่นระหว่างผู้นำกับผู้ร่วมงาน มีแนวโน้มสูงกว่าพฤติกรรมที่แสดงความสัมพันธ์ระหว่างผู้นำกับผู้ร่วมงาน ด้านความเข้าใจในการดำเนินงาน การติดต่อสื่อสาร รวมทั้งวิธีการดำเนินงานให้สำเร็จตามวัตถุประสงค์ พฤติกรรมความเป็นผู้นำทุกด้านของหัวหน้าฝายวิชาการ ตามความคิดเห็นของผู้อำนวยการและของตนเองสูงกว่าความคิดเห็นของอาจารย์ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 ความคิดเห็นของ หัวหน้าฝ่ายวิชาการเกี่ยวกับ พฤติกรรมความเป็นผู้นำของตนสูงกว่าความคิดเห็นผู้อำนวยการทุกด้าน แต่มีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 เฉพาะพฤติกรรมด้านการแสดงออกซึ่งความเป็นมิตรไว้วางใจ ความนับถือซึ่งกันและกัน และ สัมพันธภาพอันอบอุ่นระหว่างผู้นำกับผู้ร่วมงาน เท่านั้น 2. ความสามารถในการบริหารงานวิชาการของหัวหน้าฝ่ายวิชาการอยู่ในระดับปานกลาง ความคิดเห็นของผู้อำนวยการสูงกว่าความคิดเห็นของหัวหน้าฝ่ายวิชาการไม่มีนัยสำคัญทางสถิติ แต่ความคิดเห็นของทั้งสองกลุ่มสูงกว่าความคิดเห็นของอาจารย์ อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .01 และ .05 ตามลำดับ 3. ความสามารถในการบริหารงานวิชาการของหัวหน้าฝ่ายวิชาการ มีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมความเป็นผู้นำทุกด้านในทางบวก ในระดับที่สูงมาก และ ใกล้เคียงกัน